Podoba się?

Po latach od pierwszego wydania nadszedł czas na wznowienie w nowej oprawie graficznej całego cyklu o Dorze Wilk autorstwa Anety Jadowskiej. Po „Złodzieju dusz” oraz „Bogowie muszą być szaleni” pora na „Zwycięzca bierze wszystko”, czyli trzeci tom serii, która wywołała zamieszanie na polskim rynku fantastycznym.

W pierwszych dwóch częściach życie głównej bohaterki wywróciło się do góry nogami – zerwała ze swoim ludzkim losem, wreszcie akceptując swoją magiczną naturę, i zamieszkała w alternatywnym Toruniu, czyli Thornie, wijąc sobie tam miłe gniazdko. A w związku z tym, że nie jest w stanie przejść obojętnie obok krzywdy niewinnych, zgromadziła sobie po drodze sporą gromadkę wychowanków, sprzymierzeńców i innych “pisklaków”. Wywołała też niejedną burzę, zdolną zmieść ją ze świata żywych. Dora jest jednak tak uparta, że nie pozwoli, by byle kataklizm pokrzyżował jej plany. Skutkiem ubocznym takich działań jest grono przyjaciół, ale też wrogów. I to przez tych drugich wiedźma wraz z przyjaciółmi musi się na jakiś czas przyczaić, a gdzie łatwiej się ukryć, jak nie na wsi wśród ludzi? Tyle w teorii. Dora nie ma jednak talentu do pozostawiania w cieniu i trzymania się z dala od kłopotów.

„Zwycięzca bierze wszystko” przenosi nas w zasadzie do tego samego momentu, w którym rozstaliśmy się z bohaterami w „Bogowie muszą być szaleni”. Po zaskakującym dla wszystkich zainteresowanych zawiązaniu niecodziennego, międzyrasowego Triumwiratu, po którym można spodziewać się najróżniejszych konsekwencji, bohaterowie postanawiają zostać w ukryciu, przeczekując burzę, jaką wywołał ich nowy status. Wykorzystują ten czas, by odkryć, jakie skutki dla nich samych zrodziło ich nowe połączenie, co – jak to w przypadku tego grona – nie może przebiegać spokojnie. Wybuchy energii, nieopanowane objawianie się kolejnych elementów ich dziedzictwa, burza emocji, gdzie byle iskra wywołuje pożar. To wszystko sprawia, że choć bohaterowie de facto nie przemieszczają się, cały czas coś się dzieje. W dodatku do stadka Dory dołącza nowy członek, Nathaniel, przez którego sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje.

Pod pewnymi względami poprzednie dwie części były bardziej widowiskowe i zapewne dla niektórych czytelników może to stanowić minus „Zwycięzca bierze wszystko”. Mamy tu też kumulację specyficznych cech Dory, jej różnorodnych powiązań, znajomków i zdobywania sojuszników. Panna Wilk nie należy do moich ulubionych postaci właśnie przez tę mnogość talentów i zdolność do zjednywania sobie przeciwników, lecz mamy tu wiele innych chwytliwych bohaterów, którzy zasługują na uwagę.

Już o tym wspomniałam w poprzednich recenzjach – jedną z największych zalet twórczości Anety Jadowskiej jest jej wielki talent do kreacji plastycznych, złożonych charakterów. W dodatku zadziornych, których starcia, przeplatane niejednym żartem, potrafią sprawić, że sypią się iskry. W recenzowanym tytule witają się z czytelnikiem znane już osobistości, ale też mamy kilka nowych nazwisk na liście. Pojawia się choćby Nikita, która w którymś momencie zyskała nawet własną trylogię, otwieraną przez „Dziewczynę z Dzielnicy Cudów”, i miała okazję samodzielnie przedstawić nam siebie i swoją historię. Trzeba przyznać, że spotkanie obu kobiet jest dość gwałtowne i dodaje całości kolejną cegiełkę do wielowątkowej kreacji uniwersum.

W „Zwycięzca bierze wszystko” dzieje się nieco mniej w porównaniu do poprzednich części, w których to za bohaterami ciągnęła się burda za burdą, a na ich drodze co krok stawiały kolejne przeszkody. W recenzowanej powieści protagoniści mają chwilę na oddech, lecz ostateczne nie brak tu komplikacji, szczególnie w drugiej połowie książki, w której Dora wkracza w swoją niemal nadpobudliwą drogę ku samozagładzie. Przed nią kolejne trzy tomy cyklu, więc jej niestandardowy talent będzie miał jeszcze niejedną szansę, by się objawić.